Procedura ta została przewidziana dla przedsiębiorców którzy w zasadzie jeszcze regulują swoje zobowiązania ale spodziewają się, że w najbliższym czasie mogą popaść w poważne kłopoty finansowe.
Przesłanką do wdrożenia tego postępowania jest spełnienie warunku aby suma wierzytelności spornych uprawniająca do głosowania nad układem, nie przekraczała 15 procent ogólnej sumy wierzytelności. Najważniejszą zaś cechą tego postępowania jest przyznanie uprawnienia dłużnikowi do samodzielnego zbierania głosów wierzycieli w celu doprowadzenia do zawarcia układu ( 2/3 wszystkich wierzytelności). Tym sposobem dłużnik zyskuje możliwie szeroką elastyczność w dochodzeniu do porozumienia z wierzycielami, a w istocie od przyjętej przez niego strategii oraz aktywności, zależy powodzenie całego postępowania.
Ustawodawca pozostawił dłużnikowi swobodę w wyborze doradcy restrukturyzacyjnego, który po zatwierdzeniu układu przez sąd staje się automatycznie nadzorcą układu. Nadzorca nie ogranicza dłużnika w zarządzaniu majątkiem, zarząd nim w tym postępowaniu pozostaje przy dłużniku. Nadzorca pełni tutaj tylko rolę kontrolną i doradczą, natomiast dłużnikowi grozi odpowiedzialność karna w razie zatajenia istotnych faktów lub nieudostępniania dokumentów czy składanie nieprawdziwych oświadczeń woli. Sąd wydaje postanowienie o zatwierdzeniu układu w ciągu dwóch tygodni.
Postępowanie o zatwierdzenie układu jest przewidziane dla dłużników, którzy są w stanie dojść do porozumienia z większością swoich wierzycieli bez udziału sądu, a przy tym wykazują się odpowiednią determinacją w przeprowadzaniu restrukturyzacji swojego przedsiębiorstwa. Przewidziane ustawą rozwiązania mają natomiast zapewnić zarówno szybkość i efektywność procedury, jak również możliwie najpełniej zabezpieczyć prawa wszystkich wierzycieli dłużnika także tych niechętnych, którzy głosowali przeciwko układowi.
